Τον Ιούνιο του 2007, ο Θοδωρής Ζαγοράκης αποφάσισε εν μία νυκτί να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να πάρει στα χέρια του το μπαλάκι, που του πέταξαν οι οπαδοί και ο Ερασιτέχνης ΠΑΟΚ, βλέποντας την ομάδα τους να καταρρέει.
Τότε, έβλεπε μπροστά του ένα βουνό, αλλά δεν αρνήθηκε την πρόκληση να οδηγήσει «τη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας», όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τον ΠΑΟΚ τη μέρα που επέστρεψε από την Μπολόνια σε ήρεμα νερά. Στον ενάμιση χρόνο που έχει τις τύχες του ΠΑΟΚ πέτυχε πράγματα που δεν κατάφεραν να πετύχουν όλοι οι προκάτοχοί του μαζί τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Εβαλε τις βάσεις για την οικονομική εξυγίανση της ΠΑΕ, κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο και να κάνει την Τούμπα να δείχνει πολύ μικρή για να χωρέσει τους φίλους του ΠΑΟΚ και, φυσικά, να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ομάδα που, αν μη τι άλλο, αρχίζει να εμπνέει τον σεβασμό.
Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για τον πρώην αρχηγό της Εθνικής, που απέδειξε όμως ότι όταν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις, έχεις ξεκάθαρες ιδέες και διαλέγεις τους κατάλληλους συνεργάτες, μπορείς να πετύχεις, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν οι δυνατοί χρηματοδότες.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να συσπειρώσει τον κόσμο, που πλέον έπαψε να ψάχνει και να περιμένει «επενδυτές». Αυτό, βέβαια, δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ζαγοράκης ήταν στην ουσία ο εκλεκτός του κόσμου. Το δύσκολο, όμως, ήταν να χτίσει μια σχέση ειλικρίνειας και απόλυτης εμπιστοσύνης. Δεν λειτούργησε ποτέ ως ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ και δεν καταλήφθηκε από αλαζονεία.
«Ο ΠΑΟΚ δεν είναι δικός μου, ο ΠΑΟΚ ανήκει σε όλους, όσοι τον αγαπούν», συνηθίζει να λέει στους οπαδούς, τους οποίους τους έκανε ισότιμους συνομιλητές του και κατά καιρούς τους καλεί και τους ενημερώνει για τα πάντα, ακόμη και για τα οικονομικά. Δεν ξέχασε, όμως, να βάλει και κάποια όρια, όταν έβλεπε κάποιες συμπεριφορές που δεν του άρεσαν ή όταν πίστευε ότι οι πωλήσεις παικτών, όπως ο Χριστοδουλόπουλος, ο Μελίσσης ή ο Φερνάντεζ, ήταν αναγκαίο κακό.
Με συνετή διαχείριση των εσόδων, ο Ζαγοράκης κατάφερε μέσα σε 18 μήνες να εξοφλήσει τα χρέη σε τρίτους, να «ελέγξει» τα χρέη στο δημόσιο και να θέσει την ΠΑΕ ΠΑΟΚ σε τροχιά ανάπτυξης. Παράλληλα, κατάφερε να δημιουργήσει ανταγωνιστική ομάδα, χωρίς σπατάλες. Εδωσε αυξημένες αρμοδιότητες σε ανθρώπους που εμπιστεύεται τυφλά, όπως ο Βρύζας, αλλά και ο Πουρλιοτόπουλος, με τους οποίους είναι πάνω από 15 χρόνια φίλοι και προπαντός πήγε κόντρα στο ρεύμα, όταν χρειάστηκε και στήριξε τον Σάντος, όταν ο κόσμος του ζητούσε πέρυσι να τον απομακρύνει. Τα όρια που λέγαμε.
«Δεν φταίει ο Σάντος γι αυτά τα χάλια, δούλεψα μαζί του, ξέρω τι προπονητής είναι, αυτός θα μας κάνει ομάδα», έλεγε πέρυσι σε όσους του ζητούσαν να τον αλλάξει. Καθώς το 2008 φεύγει, ο Ζαγοράκης απολαμβάνει, μαζί με τον κόσμο, τους καρπούς της προσπάθειας, αλλά και των επιλογών του. Και καθώς έρχεται το 2009, αρχίζει πια να πιστεύει ότι αυτό που δεν κέρδισε τόσα χρόνια με τον ΠΑΟΚ ως ποδοσφαιριστής ίσως έρθει η ώρα που θα το κερδίσει ως πρόεδρος. Εναν τίτλο...
Καλή χρονιά,Θόδωρε....
Καλή χρονιά και για την ΠΑΟΚΑΡΑ μας που με εσένα στο τιμόνι θα φτάσει σίγουρα εκεί που αξίζει να βρίσκεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου